در یادداشتی شورای آتلانتیک، سی سال روابط سیاسی و اقتصادی چین و عربستان سعودی را مورد بررسی قرار داده است. از تأسیس جمهوری خلق چین در سال ۱۹۴۹ تا برقراری روابط رسمی با عربستان در سال ۱۹۹۰ روابط مساعدی میان دو کشور برقرار نبود. رهبران عربستان با الحاد کمونیستی مخالف بودند و رهبران چین نیز سلطنت ارتجاعی و وابستگی عربستان به غرب را مورد انتقاد قرار می‌دادند.
افول جنگ سرد و تغییر رویکرد چین از ایدئولوژی کمونیسم به سوی روابط نزدیک با جهان غرب، به‌تدریج مسیر نفوذ این قدرت در کشورهای عربی را گشود. بنیان همکاری‌های دو کشور از مبادلات اقتصادی آغاز شد. چین به سوی خرید نفت از عربستان گرایش یافت و دولت سعودی نیز درصدد جذب سرمایه‌گذاری‌های خارجی از چین برآمد.
از منظر چین، عربستان به دو دلیل، یکی موقعیت ژئواستراتژیک در جهان اسلام و دیگری منابع گسترده انرژی‌های فسیلی اهمیت راهبردی دارد که نقش‌آفرینی این کشور در پروژه «یک جاده یک کمربند» چین را افزایش داده است. از منظر عربستان نیز چین می‌تواند نقشی جدی در توسعه و اجرای پروژه اقتصادی و اجتماعی «چشم‌انداز ۲۰۳۰» داشته باشد.
نویسنده مقاله شورای آتلانتیک بیان می‌دارد که در کنار قراردادهای اقتصادی با حجم بالا، موانعی در برابر گسترش روابط وجود دارد. چین برای تعمیق روابط سیاسی، دیپلماتیک و فرهنگی می‌بایست ملاحظات عربستان و دیگر کشورهای مسلمان غرب آسیا نسبت به بدرفتاری با اقلیت‌های مسلمان در چین را در نظر بگیرد. عربستان نیز باید توازنی میان روابط با واشنگتن و پکن برقرار کند که رابطه با یکی، ضربه‌ای به روابط با دیگری قلمداد نشود/تبیین.